Ég skvetti köldu vatni framan í mig til þess að hressa mig við í morgunsárið. Fingurgómarnir gældu við andlitið er þeir runnu frá enni niður á höku. Ég opnaði augun og fann líkamann vakna til lífsins.
Mér var litið á hendurnar og fannst ég ekki kannast við þær — fölar, grannar og æðaberar. Gat verið að þetta væru sömu hendur og höfðu reynst mér svo vel í gegnum áratugina? Hendurnar sem höfðu unnið langa daga á smíðaverkstæðinu og skrifað heilu ljóðabálkana á myrkum vetrarkvöldum.
Ég settist við skrifborðið, tók penna í aðra hönd og hélt blaði kyrru með hinni. Orðin flæddu úr pennanum og hver ljóðlínan birtist á fætur annarri. Ég kannaðist heldur betur við rithöndina og ljóðastíllinn var sá sem ég hafði tamið mér í gegnum árin.
Þetta voru þá að öllum líkindum mínar hendur eftir allt saman.
