„Jæja þá,“ sagði læknirinn þar sem hann horfði niður fyrir sig og páraði á blað. „Ég ætla að skrifa upp á tvenns konar töflur handa þér. Þær bleiku tekur þú á hverju kvöldi til þess að hjálpa þér að sofna og þær fjólubláu getur þú tekið í hvert sinn sem það hellast yfir þig þessar yfirþyrmandi áhyggjur sem leiða svo oft til kvíðakasts.“
„En,“ stamaði ég. „Getur þú ekki skrifað upp á neitt sem gæti tekið á rótum vandans? Komið í veg fyrir kvíðann? Getur þú ekki skrifað upp á félagslegt réttlæti? Umburðarlyndi? Borgaralaun? Fordómalaust samfélag? Jafnrétti kynjanna? Mannkærleika? Umhverfisvitund?“
Læknirinn gerði hlé á pári sínu, leit upp og djúpt í augu mín.
„Nei, vinur minn,“ svaraði hann, og hristi höfuðið lítillega.
„Hafðu samt ekki áhyggjur,“ hélt hann svo áfram um leið og hann hófst handa við að skrifa lyfseðilinn á ný. „Taktu bara pillurnar þínar samviskusamlega og þær fá þig til þess að gleyma öllu þessu hinu sem þú minntist á.“
