Ég leit upp þegar þú gekkst inn á kaffihúsið. Hárið féll yfir axlirnar eins og foss í náttúrulífsmynd. Eða auglýsingu fyrir hárnæringu.
Þetta var ást við fyrstu sýn.
Þú settist niður við næsta borð, fórst úr yfirhöfninni og ég dáðist að bleikri peysunni þinni. Þú leist upp og augu okkar mættust. Þú brostir. Ég brosti til baka. Við litum svo bæði vandræðalega undan.
Þetta var stefnumót við fyrstu sýn.
Þó þú værir sæt í bleiku, þá ímyndaði ég mér þig enn dásamlegri í hvítu, þar sem þú gengir inn kirkjugólfið. Í áttina til mín. Inn í okkar lukkulega hjónaband. Við yrðum svo hamingjusöm saman.
Þetta var brúðkaup við fyrstu sýn.
Þar sem þú horfðir yfir kaffihúsið þá laumaðist ég til að virða fyrir mér vangasvipinn. Nefið þitt færi svo vel við augnabrýrnar mínar. Við myndum eignast einstaklega fallega samhverf börn.
Þetta var fjölskylda við fyrstu sýn.
Þú pantaðir þér kaffibolla og barst hann upp að vörum þínum. Í sá þig fyrir mér í garðinum okkar í úthverfinu, sötrandi kaffi í morgunsólinni. Við fengjum okkur hvolp og skírðum hann Ingjald.
Þetta var hundur við fyrstu sýn.
Og svo beindist augnaráð þitt til dyranna. Augun þín ljómuðu. Þú hljópst til ókunna mannsins sem gekk inn. Þú faðmaðir hann. Þið mættust í ástríðufullum kossi. Hvernig gastu gert mér þetta? Hvernig gastu svikið samhverfu börnin? Ingjald?
Þetta var skilnaður við fyrstu sýn.
