„Hvernig var sturtan?“ spurðir þú þegar ég kom út af baðherberginu með handklæðið sveipað um mig miðjan og gekk yfir að rúminu sem stóð í horni stúdíóíbúðarinnar sem við höfðum fengið lyklavöldin að nokkrum stundum fyrr—rúmgóð ferðamanna íbúð fyrir ofan vinnustofu danska málarans í innsveitunum upp frá nyrðri hluta Gautaborgar skerjagarðsins. Ég leit yfir stofuna og í áttina til þín þar sem þú sast í hægindastól út við gluggann í hinum enda rýmisins, afslöppuð með teppi yfir öxlunum, opna bók í kjöltunni og horfðir út í skandínavíska haustið handan glersins.
„Góð,“ svaraði ég og hikaði eitt augnablik þar sem ég hugleiddi þá staðreynd að það sturtuferðin hafði verið undarleg á einhvern hátt—á einhvern hátt sem ég hafði ekki gert mér grein fyrir þar til að þú spurðir mig út í það.
„Þrýstingurinn var fínn, að ég held,“ hélt ég áfram, hugsandi upphátt. „Réttara sagt var sturtan reglulega kraftmikill, þegar ég hugsa út í það. Hins vegar var lyktin af vatninu dálítið undarleg. Svolítið málmkennd. Eins og blóðlykt. Líklega hefur það eitthvað að gera með steinefnasamsetninguna í berggrunninum hér um slóðir.“
„Kraftmikið blóðbað?“ spurðir þú um leið og þú leist í áttina til mín. „Það hljómar skuggalegt. Svolítill nordic-noir andi yfir vötnum.“
