„Hvernig fannst þér hún?“ spurði vinnufélaginn þegar ég rétti honum skáldsöguna sem ég hafði fengið lánaða hjá honum nokkrum vikum fyrr.
„Bara mjög góð,“ svaraði ég og var ekkert að ýkja. Mér hafði sannarlega fundist bókin þrælgóð.
„Var það ekki!“
„Jú, mér fannst persónusköpunin einstaklega vel heppnuð. Þær voru eitthvað svo lifandi—persónurnar. Svo trúverðuglegar. Eins og maður þekkti þær raunverulega.“
„Já, einmitt,“ samsinnti vinnufélaginn. „Mér fannst það líka. Ég lifði mig einstaklega vel inn í umhverfið. Mér fannst ég einhvern veginn vera hluti af vinahópnum í sögunni.“
„Sérstaklega þótti mér Matti Bergs karakterinn eitthvað svo lifandi og sannfærandi,“ bætti ég við. „Ég gat séð hann svo skýrt og greinilega fyrir mér í huganum.“
„Matti Bergs?“ spurði vinnufélaginn og var greinilega ekki alveg með á nótunum.
„Já, félagsfræðingurinn,“ svaraði ég til þess að hjálpa honum á sporið.
Vinnufélaginn horfði á mig brúnaþungur. Hann pírði augun, líkt og hann vildi grafa sig inn í huga minn til þess að skilja betur hvað ég var að tala um.
„Framagosinn,“ hélt ég áfram. „Gaurinn sem þótti svo efnilegur og góður en var svo bara hrokafullur, innantómur og sjálfselskandi hálfviti.“
„Já, hann,“ sagði vinnufélaginn og var greinilega létt. „Þú meinar Óli Jóns?“
„Óli Jóns?“ spurði ég hissa. Nú var það ég sem var ekki með á nótunum. „Hét hann það?“
„Já, hiklaust,“ svaraði vinnufélaginn, viss í sinni sök. „Hvernig gastu mislesið nafnið svona rækilega? Það er ekki eins og þau rími eða séu lík að nokkru leyti.“
„Ekki hugmynd,“ svaraði ég, yppti öxlum og leit annars hugar út um gluggann. Ég sá fyrir mér andlit sögupersónunnar sem mér hafði þótt svo raunveruleg. Ég sá fyrir mér glottandi andlit Mattíasar Bergsteinssonar. Matta Bergs. Fyrrum skólafélaga míns sem hafði svo oft gert tilraunir til að niðurlægja mig í menntaskóla allnokkrum áratugum áður. Reynt að fá mitt ágæti dregið í efa. Reynt að hefja upp sín verk með því að kasta rýrð á mín.
Þarna sá ég hann ljóslifandi fyrir mér. Ég sem hafði næstum gleymt hans tilvist.
