Hurðin skall aftur með svo miklum hvelli að ég hrökk við. Ég leit á klukkuna á náttborðinu. Hún var sex. Þetta hafði þá verið draumur eftir allt saman.
Þó það væri óvenjulega hlýr sumarmorgun þá fór um mig kuldahrollur. Það var ónotatilfinning í mér eftir drauminn. Mér fannst ég vera utangarðs.
Ég fór í heita sturtu til þess að reyna að ná úr mér kuldanum. Ég skalf undir sjóðandi bununni.
„Þú ert snemma á fótum í dag,“ sagði konan mín þegar ég kom út úr baðherberginu. „Hvað kemur til?“
„Mig dreymdi hálf-illa,“ svaraði ég dapur í bragði. „Ég var í vinnunni. Fyrst var skrifborðið mitt undir þakglugga sem lak. Því næst við útidyr þar sem blés inn köldu þegar fólk kom inn eða gekk út. Mér var kalt. Lyklaborðið var ryðgað. Ég ráfaði árangurslaust um skrifstofuna til þess að finna betri vinnuaðstöðu. Allt kom fyrir ekki.“
„Þú verður nú að fara að leita þér að nýrri vinnu,“ sagði konan. „Þessi er ekki fyrir þig.“
