„Þvílíkt draumalíf sem við lifum nútildags“, nefndi lítill piparfugl við annan stærri þar sem þeir sátu á grein genip trés, baðandi sig í snemmmorgunssólinni eftir að hafa þanið sig út af óhóflegu magni genipap ávaxta. „Ég meina, nú þegar mannfólkið er horfið á brott, þá er allt svo hljóðlegt, allt svo miklu öruggara. Vindurinn er klárlega ferskari er hann strýkur þér um gogginn þar sem hann líður áfram yfir votlendið. Við höfum séð fyrir endann á öllum hörmungum mannlegrar eyðileggingar. Bönd eru komin á skógareyðinguna. Það er eins og sönn náttúra hafi snúið aftur.“
„Ég verð að segja að ég sé heiminn ekki eins ljóðrænum augum og þú,“ svaraði stærri piparfuglinn í sínum vanalega lágstemmda og þunglynda tón. „Ég sé ekki að það sé svo mikill munur.“
„Nei? Hvers vegna ekki?“
„Sérðu til dæmis jagúarinn á greininni þarna fyrir neðan okkur?“ spurði stærri piparfuglinn án þess að hægt væri að heyra nokkra breytingu í röddinni. „Þann sem færir sig varlega í áttina til okkar?“
„Guð minn almáttugur, já,“ hrópaði minni fuglinn upp fyrir sig, sleppti greininni, flögraði upp og flaug yfir í krónu næsta trés þar sem hann kom sér fyrir á ný.
„Jæja,“ sagði stærri piparfuglinn eftir að hafa slegist í hóp með þeim minni á nýju greininni. „Næst er allt eins líklegt að þú gerir það ekki. Þú verður auðveld bráð fyrir hungraðan köttinn.“
Smærri fuglinn svaraði ekki, umvafinn óvanalegri þögn, starandi út í fjarskann.
„Á hvorn veginn sem er,“ hélt stærri piparfuglinn áfram. „Mannfólk eða ekki mannfólk. Það skiptir ekki öllu máli. Við étum. Við erum étnir. Þar hefurðu sanna náttúru.“
