Ég fylltist friðartilfinningu þegar ég gekk inn í aðal sýningarsal safnsins. Ég fann hvernig hægði á andadrættinum og hann varð dýpri. Ég veit ekki mikið um list eða listafólk. Ég kann ekki að greina á milli þessisma og hinnisma. Ég hef aldrei verið þekktur fyrir að vera mikill fagurkeri. Þrátt fyrir allt, þá er eitthvað við það að sækja listasöfn heim sem róar mig niður. Kannski eru það stóru tómu rýmin. Kannski er það kærulaus gangan. Kannski er það vegna þess að ég slekk á huganum og stari bara á listmunina án þess að dæma þá. Ég skil ekki hvers vegna ég verð fyrir þessum áhrifum. Það er bara svona. Og mér líkar það.
