Við kaffivélina mætti ég manni. Við kinkuðum báðir kolli til þess að viðurkenna tilvist hvor annars. Við höfðum rekist hvor á annan reglulega undanfarna viku og alltaf heilsað með kollakinki.
Ég vissi að ég hafði talað við þennan mann á einhverjum tímapunkti, en ég gat ekki fyrir nokkurn mun rifjað upp hvar eða hvenær það hafði verið, né heldur hver maðurinn var.
Við þögðum vandræðalega á meðan kaffivélin dældi kaffi í bollann hans.
„Vertu sæll,“ sagði hann þegar bollinn var fullur.
„Blessaður,“ svaraði ég, setti bollann minn undir kranann og ýtti á espresso takkann.
