Ég átti í mestu vandræðum með að einbeita mér að lestri bókarinnar minnar því að ungur drengur handan gangsins talaði stanslaust.
„Pabbi,“ sagði drengurinn. „Eru allir í lestinni á leið til Lundúna?“
„Ég veit það ekki,“ svaraði pabbinn.
„Pabbi! Hvað er langt til Lundúna í lest?“
„Þrír tímar.“
„Pabbi! Ef einhver manneskja væri of fátæk til að borga lestarfarið og þyrfti að labba, hvað væri hún lengi á leiðinni?“
„Nokkra daga.“
„Pabbi! Og þegar hún kæmi loks á leiðarenda væri hún þá dauð?“
„Já,“ svaraði pabbinn. „Dauð-þreytt.“
