Ég kom mér vel fyrir á sófanum, teygði mig í fjarstýringuna og kveikti á sjónvarpinu. Framundan var tveggja tíma fótboltaveisla. Landsleikur tveggja þjóða sem ég hafði litla tengingu við og gæti því notið boltans án tilfinningalegra aukaáhrifa.
Það leið þó ekki langur tími þar til að tveir leikmenn annars liðsins fönguðu athygli mína. Þeir voru leikmenn félagsliðs sem eldaði grátt silfur við mitt uppáhalds lið. Þeir fóru í taugarnar á mér. Mér fannst þeir hrokafullir. Ég þoldi þá ekki. Ég hataði þá. Ég hataði samlanda þeirra. Ég byrjaði sjálfkrafa að hvetja andstæðinga þeirra áfram. Ég fór að pirrast út í dómarann þegar hann dæmdi á móti mínu liði. Já, lið andstæðinga andstæðinga minna var núna orðið mitt lið.
Ég var þungur í skapi þegar ég stóð upp í hálfleik til þess að sækja mér kaldan bjór í kælinn. Leikurinn hafði verið fjörugur, bæði lið voru léttleikandi, höfðu skapað sér fjölda marktækifæra og skorað sitt markið hvort. Ég var hins vegar stirður, með alla vöðva kreppta og langaði að berja í hurðakamba. Mér fannst halla á mitt lið.
Þegar ég opnaði ísskápinn kviknaði ljós. Í eiginlegri og óeiginlegri merkingu. Fáránleiki augnabliksins rann upp fyrir mér. Með því að hatast út í leikmennina hafði ég eyðilagt fyrir sjálfum mér þá afslöppuðu stund sem leikurinn hafði átt að vera. Hvað var ég að spá? Mér bauð við sjálfum mér. Þetta hatur gat ekki verið hollt. Hvorki fyrir sálina né líkamann—lífið eða tilveruna—einstaklinginn eða þjóðfélagið. Einhverju þurfti að breyta.
Á meðan leikmenn beggja liða hvíldu sig og spekingar ræddu fyrri hálfleikinn þá gekk ég í hringi í kringum borðstofuborðið til þess að róa mig niður og hugsa minn gang. Ég einsetti mér að reyna að vinna bug á þessu hatri sem virtist svo oft grípa mig þegar íþróttakeppnir voru annars vegar. Ég ákvað að héðan í frá ætlaði ég að hætta að gera upp á milli fótboltaliða. Héðan í frá ætlaði ég alltaf að halda með því liði sem var með boltann hverju sinni.
